Brexit vs Bremain
Date:
[]
Ο κος David Cameron είναι αρχηγός του Συντηρητικού κόμματος του Βρετανικού Κοινοβουλίου και πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Βρετανικό κοινοβούλιο είναι ένας θεσμός που λειτουργεί αδιάλειπτα για αιώνες. Η πρώτη του συγκρότηση έγινε το 1707 και σήμερα κυβερνά το 56ο εκλεγμένο κοινοβούλιο στην ιστορία της χώρας. Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για τις βουλευτικές εκλογές του 2015 ο κύριος Cameron αντιμετώπιζε πίεση από την δεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Στην βρετανική, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, έχουν αναπτυχθεί ευρωφοβικά αισθήματα, σε συνδυασμό με την ξενοφοβία που υφέρπει στην πολύ ανοιχτή στους μετανάστες αγγλική κοινωνία. Οι πολιτικές αυτές απόψεις έβρισκαν πρόθυμο ακροατήριο στους υποστηρικτές του Συντηρητικού Κόμματος. Ο Cameron για να εκτονώσει τις πιέσεις και να συσπειρώσει την βάση του πέταξε την ιδέα του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διευκρινίζοντας από την αρχή ότι θα ψήφιζε υπέρ της παραμονής. Η προεκλογική του αυτή υπόσχεση εκπληρώνεται σήμερα, αν και αρχικά είχε πει ότι θα διενεργούσε το δημοψήφισμα το 2017.
Πολλοί δεν πήραν στα σοβαρά το βρετανικό δημοψήφισμα . Όσο όμως πλησίαζε η ημερομηνία διεξαγωγής του η Βρετανική κοινωνία πολώθηκε, ενώ πολλοί γνωστοί Βρετανοί πήραν θέση υπέρ του Brexit ή του Bremain. Έπειτα το θέμα αποδείχθηκε "πιασιάρικο" για τα διεθνή media που το ανέδειξαν με αναλυτική κάλυψη. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, το Συντηρητικό και το Εργατικό, υποστηρίζουν το Bremain, ενώ την πλευρά του Brexit στελεχώνουν κυρίως πολιτικοί του συντηρητικού χώρου. Να παρατηρήσουμε όμως εδώ ότι το δημοψήφισμα διεμβολίζει συχνά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Βρετανίας και μπορεί να βρεί κανείς υποστηρικτές της μιας ή της άλλης επιλογής και στα δύο κόμματα. Να σημειώσουμε τέλος ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μεν από τα παλιότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης( πρώτη διεύρυνση της τότε ΕΟΚ το 1973), αλλά πότε δεν δέχθηκε να μπει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος. Έτσι το ειδικό βάρος της ιστορικής χώρας έχει μειωθεί, αφήνοντας την Ευρωζώνη να κυριαρχείται από τον Γαλλογερμανικό άξονα.
Αυτή όμως η πραγματικότητα προκαλεί μια στρατηγική σύγχυση, καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο είναι από τους βασικούς διαμορφωτές της Ευρώπης που γνωρίζουμε σήμερα. Έχει αναμιχθεί με αποφασιστικότητα σε όλες τις μεγάλες στιγμές της ηπείρου μας, εδώ και τρεις αιώνες. Και είναι ίσως μια ειρωνεία της τύχης μια χώρα που δύο φορές σταμάτησε τον γερμανικό στρατό, τον περασμένο αιώνα, αλλά και κατέπνιξε τις ηγετικές διαθέσεις του Γερμανικού Έθνους, να καλείται τώρα να αποφασίσει κατά πόσο θα συμμετέχει σε μια Ευρώπη που ηγεμονεύεται τελικά από την Γερμανική οικονομική υπερδύναμη του σήμερα.
Το ερώτημα όμως του Βρετανικού δημοψηφίσματος δεν είναι μόνο ιστορικό. Πάνω από το εύθραυστο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλανώνται ανησυχίες και ερωτήματα μιας ολόκληρης γενιάς Ευρωπαίων, που βλέπει το όνειρο μιας μεγάλης Ευρώπης, μιας μεγάλης χώρας για την οποία οι πολίτες της θα αισθάνονται περήφανοι, να μετατρέπεται σε πιθανό εφιάλτη. Οι νέοι άνθρωποι όλης της Ευρώπης, αυτοί που ίσως θα έπρεπε να είναι οι πιο θερμοί υποστηρικτές της Ένωσης, φαίνεται πως παίρνουν θέση ανάμεσα στους πιο σκληρούς επικριτές της. Παντού στην Ευρώπη τα εθνικιστικά κόμματα και τάσεις πλαισιώνονται από νέους ανθρώπους.
Ίσως κάποιοι από εσάς θυμούνται την πανηγυρική ομιλία του προέδρου Barack Obama από το εκλογικό του στρατηγείο στο Σικάγο, το Νοέμβριο του 2008, την βραδιά που εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είπε μεταξύ άλλων: "...Είναι το μήνυμα που στέλνει η Αμερική στον κόσμο, ότι ποτέ δεν είμαστε ένα αμάλγαμα φυλών. Δεν είμαστε άσπρη Αμερική, μαύρη Αμερική. Είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής". Μερικά χρόνια πριν, σε μια άλλη ήπειρο και σε μια άλλη σπουδαία χώρα, ο νεοεκλεγείς πρόεδρός της έδωσε ακούσια την καλύτερη περιγραφή για το πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν υπάρχει παρά ως μονεταριστικός μηχανισμός. Δεν υπάρχει στις ψυχές των ανθρώπων. Ανεξάρτητα λοιπόν από το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται ότι θα είναι Bremain, το ερώτημα παραμένει. Η Emily από την Βρετανία, η Charlotte από την Γαλλία, η Sussane από τη Γερμανία, η Aga από την Πολωνία και η Σοφία από την Ελλάδα, για να τιμήσουμε και τις υπέροχες γυναίκες αυτής της ηπείρου, μαζί με τα εκατομμύρια άλλα πρόσωπα που παράγουν την Ευρωπαϊκή πολυμορφία, οι άνθρωποι της εργασίας, θα χρειαστούν δουλειές, εισοδήματα, ασφάλεια για τα παιδιά τους, φροντίδα για τους ηλικιωμένους τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ίσως ονειρεύονται μια μεγάλη Ευρώπη, δυνατή και προστατευτική, που θα μπορούν να εργαστούν γι αυτήν, με ισοτιμία στην εκκίνηση και δικαίωμα στην ελπίδα, με ικανοποιητικό διαμοιρασμό του πλούτου της. Εμείς λοιπόν εδώ, στο Stories dot One, ψηφίζουμε Bremain. Αλλά δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο αγώνας θα είναι μακρύς και αβέβαιος. Αλλά ίσως και ωραίος.